Zo lang gewacht, zo snel weer voorbij!

Eindelijk was het dan zover. Ik kon mijn lieve vriendinnetje weer in de armen vliegen en mijn broeders weer zien. De twee avontuurlijke weken met ze waren super maar zo snel voorbij. Kaapstad, activiteiten, Caledon en via Kaapstad weer naar Namibië en toen moesten ze alweer gaan... Het verhaal:

Het begon voor mij allemaal op Koninginnedag 2010, om 2 uur zouden ze aankomen en was ik op het vliegveld. Een half uurtje later zag ik ze dan, het was super om die twee Bergse gezichten en mijn lieve vriendinnetje weer te zien. Na de knuffels en kusjes zijn we meteen met alle bagage richting Kaapstad gereden. Koninginnedag moest natuurlijk wel gevierd worden. Om te beginnen hebben we Kaapstad een beetje verkend en zijn we naar Camps Bay gereden. Hier hebben we ook lekker gegeten met de zonsondergang op de achtergrond. We wisten het allemaal het begin van een super vakantie was daar.

Koninginnendag werd die avond door ons gevierd bij Raffiki’s. Op het buiten staan met goede Nederlandse house DJ’s na verschilde het niet zoveel van de voorgaande jaren in Eindhoven. Het was helemaal oranje, tot de nok toe gevuld met Nederlanders en er werd veel gezopen. Hier hebben we ons een tijdje goed vermaakt tot dat toch wel de vermoeidheid van de vlucht toesloeg en we ons hostel hebben opgezocht.

De volgende dag heb ik Mieke, Stef en Joep meteen op de proef gesteld. De Tafelberg stond op het programma inclusief de langste en zwaarste klim. Het was zonnig en onbewolkt dus de omstandigheden waren goed. Het eerste stuk was echter zwaar. Door het bos, erg stijl en benauwt. Toen we uit het bos kwamen was het minder stijl en lekker warm, de moed zat er weer in en net voor het naar beneden gaan van de laatste lift waren we boven om van het uitzicht te genieten. Onze topprestatie (vooral door mijn toch niet echt sportende vriendinnetje) hebben we daarna gevierd op het dak van het hostel wat omgetoverd is tot een bar/hangplek. Ondertussen kon the burger shop ook nog een paar keer op een bezoekje van ons/Stef rekenen.

Voordat we deze dag richting Caledon reden hebben we Cape Point bezocht. Het zuidelijkste puntje van Cape Point en Cape of Good Hope moesten toch worden afgevinkt. Dat hebben we toen maar gedaan en wat mooie foto’s gemaakt zoals dat hoort. Toen jarige vaders gebeld en weer terug gereden door het park naar de uitgang. Op de terugweg wilden we nog even ergens gaan zwemmen. Toen we zaten te chillen bij een van de uitgekozen duinen zag Mieke ineens een hoofdje boven het topje verschijnen. Het was een baboon. Leuk dus ook nog wat wild gezien maar toen kwam er nog een hoofdje tevoorschijn. Voor we het wisten kwam er een hele familie de berg over gestormd en moesten we rennen naar de auto. Ze waren duidelijk op jacht naar wat lekker mensenvlees voor de kleintjes die op de rug zaten geplakt. Op de terugweg nog wat elanden gezien en lekker staan ijsberen in een of andere tidal pool. De dag was in ieder geval weer geslaagd en we reden naar de thuisbasis Caledon.

In Caledon zouden we de aankomende drie dagen slapen en vanuit daar elke dag activiteiten doen.
Het begon met een sprong van de hoogste bungee ter wereld. Dit was ook meteen het verjaardagscadeau voor Stef die hij nog niet had gehad. Echter hebben we hem verteld dat we gingen haaienduiken wat in de werkelijkheid dus omgedraaid was. De verrassing verliep voorspoedig totdat Stef zag dat ik van een soort zelfde brug af was gesprongen. Achja het bleef een leuk cadeau. Stef maar gefeliciteerd waar Joep een hele aparte manier voor had en de tijd was gekomen om te springen. Mieke en ik liepen alleen mee over de 216m hoge brug wat ook al een avontuur op zich was.Net als ik anderhalve maand eerder vonden de jongens het een goede adrenalinekick. Op de terugweg nog even met olifanten gespeeld. Deze grote stofzuigers vonden het wel leuk om laat op de dag nog even wat lekkere ananassen van onze handen te zuigen en daarna mooi te poseren om met ons op de foto te gaan.

Een dag later was het dan wel tijd om met haaien te gaan duiken. Iets waar ik met Mieke al langer naar uitkeek. Mijn verwachtingen waren hooggespannen omdat de kans ook bestaat dat je geen haai ziet. Maargoed, gereserveerd om 7 uur ‘s morgens in Gansbaai (uurtje rijden) en om 7 uur wakker gebeld waarom we er nog niet waren. Met een halve slaapkop en afvragend waarom de wekker niet is afgegaan heb ik verteld dat we zo snel als het kan naar Gansbaai kwamen gevlogen. Zo gezegd zo gedaan en toen we zeiden dan we er bijna waren zei ze dat we met de volgende groep mee moesten om 11 uur. Toen maar even gechillt bij Hermanus en met slagen gespeeld waarna we uiteindelijk klaar waren voor het echt werk. Dat wisten we zeker toen we zagen dat Brad Pitt, Matt Damon en Leonardo Di Caprio het ook daar hadden gedaan. Helaas had ik er niet bij nagedacht dat ik best wel eens zeeziek zou kunnen worden van zo’n schommelende boot. Daar zat ik dan, zo ver mogelijk weg kijkend te wachten tot ik aan de beurt was om in de kooi te gaan. Mieke, Stef en Joep waren ondertussen op het bovendek al aan het genieten van de haaien die naar de boot werden gelokt. Toen waren we met zijn vieren en nog iemand aan de beurt om de haaien echt van dichtbij te zien. Ijsberend zaten we in het vrieskoude water te wachten totdat iemand van de crew een haai naar ons toe had gelokt, oftewel naar de vissenkop die een halve meter naast Joep dreef. Uiteindelijk zagen we onderwater 3 verschillende haaien. Het kroonstuk was wel dat er een haai boven het water uitsprong en het volgens de bemanning de grootste was die ze in 2010 gezien hadden. Helaas had ik alleen het water zien terug opkomen. Joep was de enige van ons die deze unieke vertoning aanschouwd had. Toen we 2 uur later terug gingen was de zee wat ruiger geworden. Ik heb toen even de zijkant van de boot gepoetst met de lasagne die we van tevoren kregen maar uiteindelijk was het toch wel een goed geslaagde dag.

De volgende activiteit hadden we nog niet gepland, Stef wilde heel graag sky-diven maar het weer liet dit niet echt toe. Na een dag chillen in Caledon afvragend wat we nu moesten gaan doen zijn we naar Stellenbosch gereden. Daar veel beter geslapen dan de afgelopen drie dagen op een luchtbed en ‘s morgens richting Spier gereden. Bij Spier hebben we Cheetahs bekeken. Helaas regende het te hard om de racemonsters te aaien en er mee te lopen. Tenslotte moest ik ook nog even naar stage in mijn vakantie, belachelijk toch! Eenmaal weer in Caledon gingen we ons alweer klaarmaken om naar Namibië te gaan; ROOAAAADTRIIIIPP!

Voor de reis moesten we nog even langs het autoverhuurbedrijf dus hadden we een hostel in Kaapstad geboekt, zodat we de volgende dag even langs konden komen met de auto. Volgens Joep was dit het beste hostel van de hele vakantie, meningen verschillen. Ik vond het eerder de naam eer aan doen; Fawlty Towers.

Met de volgepakte Yaris reden we vanuit Kaapstad richting Namibië, bestemming: Keetmanshoop. Keetmanshoop was 10uur rijden en fungeerde alleen maar als tussenstop. De eindbestemming; Swakopmund was weer 10uur verder. In Keetmanshoop kwamen we er al snel achter dat er nog wat achter gebleven was toen het nog een Duitse kolonie was. De mensen spraken Duits en we aten schnitzel. De weg naar Keetmanshoop was goed de volgende dag moesten we echter geloven aan de eindeloze gravelwegen. Althans dat was de snelste route. Omdat we niet echt snel konden rijden, konden we van het mooie uitzicht genieten. En omdat de wegen 30 meter breed waren met zandvlaktes naast de weg en je urenlang niemand tegen kwam hebben Stef, Joep en Mieke ook alvast geoefend voor het rijbewijs. Na weer een lange dag rijden kwamen we dan eindelijk aan in Swakopmund bijna 2000 kilometer verwijderd van Caledon. In Swakopmund moesten we twee dagen vertoeven wat niet al te lastig bleek te zijn, er was echt van alles te doen.

We begonnen de volgende dag met Quad rijden door duinen van de Namib dessert. Met 4 automatische quads moesten we de begeleider op een schakel volgen. Deze had er wel zin in en we hoefden ons geen moment in te houden. 2 uur lang wheelies, fishtales, doughnuts en stoppies gemaakt; het was super. Daarna kon Stef dan eindelijk doen wat die zo graag wilde doen; skydiven! Voor mij zou dit financieel geen goede beslissing zijn dus heb ik met Mieke vermaakt bij de vliegbasis, waar we ook nog wat balletjes de woestijn in hebben geslagen. Volgens Stef was het super, Joep die er een beetje misselijk van werd vond het echter ook een geweldige ervaring. Na het zien van de filmpjes was ik eigenlijk toch ook wel erg jaloers.

Terug in het hostel gingen we bekokstoven wat we nog meer wilden doen. Voor Mieke was het duidelijk: kameel of paard rijden. Dat dus in ieder geval de dag erna en wat nog meer… maar weer quad rijden dan. Het geluid en het optrekken van de schakelquads had ons toch wel gecharmeerd. Dus daar stonden we weer ’s morgens vroeg. Klaar om nog een klein uurtje door de duinen te razen. Mieke ging weer mee op een automatische quad. Dit zorgde ervoor dat we na het keihard achter de weer dezelfde begeleider aanscheuren af en toe even moesten wachten, helemaal niet erg. Maar toen schrok ik me toch even. We moesten over een soort schans heen en daarna meteen een bocht maken. Nadat ik dit geklaard had keek ik even om en zag ik Mieke op de grond liggen. Mieke was niet hard genoeg gegaan en de quad was omgekiept. Gelukkig was Mieke ongedeerd. Omdat we steeds harder gingen rijden vond Mieke het toch wel een beetje eng en is toen bij de begeleider achterop gegaan. Ik zei tegen hem, oké maar geen wheelies! Dat is ook het enige waar hij zich aan gehouden heeft. Op volle snelheid, vliegend door de bochten en racend tegen Stef zijn we weer terug naar de locatie gereden waarna de begeleider zei: This is real quadbiking!. Waar wij alleen maar mee konden instemmen.

Daarna was het tijd om op kamelen te rijden. Op het op- en afstappen na (lijkt een beetje op de Space Shot) hebben we in een klein half uurtje een mooi rondje door de woestijn gereden op deze toch twee keer zo grote beesten dan jezelf. Huppelend genieten van het lekkere zonnetje is de juiste omschrijving.

Het hoofdstuk Swakopmund was hiermee helaas afgesloten. We moesten verder. Maar waarheen? Etosha National Park en de Sossusvlei stonden nog in het boekje als exclusieve hoogtepunten. We moesten weer richting Zuid Afrika dus zat Etosha er helaas niet in. Weer de hele dag gereden om ’s avonds aan te komen in de buurt van de Sossusvlei. Het is een echte aanrader bij zonsopkomst dus dit gingen we dan maar even aan de binnenkant van onze ogen bekijken. Zodoende probeerde we een hostel te regelen dicht bij de Sossusvlei. Op een hotel van €200 per nacht na waren er twee keuzes die allebei vol zaten. Met in de auto slapen hadden we al rekening gehouden. Totdat een man ons terugriep en zei dat er nog wel plek was op de camping. Maar geen tent. Aangezien je via die camping naar de Sossusvlei moest rijden (50km) hebben we alsnog in de auto geslapen, maar wel op de camping. Niet altijd even goede hostels gehad maar meestal wel redelijk goed geslapen tot nu toe. Dit sloeg alles. Met krampen en spierpijn, geen oog geslapen zijn we allemaal de nacht doorgekomen. Toen kwam helaas wel de uitgebreide definitie van ochtendhumeur bij sommige omhoog.

Maargoed de Sossusvlei. Om half 6 aangereden om de zon voor te zijn. Na 40 kilometer kwam er echter een punt waar alleen 4x4’s verder mochten. (ben blij dat ik niet gedaan heb wat ik toen even dacht) dus nog een kwartier lopen door het losse zand terwijl de zon rustig naar boven kwam en de duinen rood kleurden. Wat een plaatje. Tot we uitkwamen op een punt met weet ik veel hoeveel miljoen jaar oud gesteente en wat afgestorven plantjes ook wel Death Vlei genoemd het kon er ook erg warm worden, ik geloof 48graden. We hebben toen lekker gechillt in de woestijn en Stef en ik hadden nog puf om de grootste duin te beklimmen. Door het losse zand dat constant in je schoenen liep was het nog zwaarder dan de Tafelberg. Maar zeker weer de moeite waard. Van het eindeloze woestijnlandschap genoten en met de brandende zon in de nek teruggelopen naar de auto waar Mieke en Joep lekker al twee uur lagen te slapen. De rest van de dag werd weer gevuld met spinnende banden op de gravelwegen tot we weer terug waren in Keetmanshoop. Het was echter laat dus veel hostels hadden niks meer vrij. Een luxe hotel met verrukkelijk ontbijt was toen de oplossing. De dag erna bestond ook voornamelijk uit rijden dus weer vroeg uit de veren. Onderweg zijn we gestopt bij de Fish River Canyon. De tweede grootste (op de Grand na natuurlijk) canyon ter wereld. Hier genoten we voor de zoveelste keer even van een indrukwekkend en imponerend landschap.

Het eind van de middag kwamen we aan bij de grens. Zonder enig vermoeden werden we hier, in tegenstelling tot op de heenweg aan de kant gehaald voor het een en ander papierwerk in een kantoortje. Dit bleek echter een grote heisa te veroorzaken. Omdat we op de heenweg niet waren gestopt (op het kantoortje stond, ‘declare your goods here’ en die hadden we niet & omdat er niemand was) beschikten we niet over de juiste papieren en waren we blijkbaar 6 dagen illegaal in Namibië geweest. Zodoende mochten we ook Zuid Afrika niet meer in en dreigde de beambte met een 10daags celverblijf en een proces met rechtbank en al. Hier zaten we totaal niet op te wachten dus hebben we 10 keer uitgelegd hoe het kwam en dat het in Nederland niet zo was blabla. Met onze schattigste gezichtjes op kwamen we uiteindelijk weg met een of andere kleine aantekening op het paspoort. Toen moest de man van het wegbeheer nog betaald worden en hadden we geen cash meer, bijkomend voordeel, bank Windhoek gaf ons geen geld en de eerst volgende bank was 150km verder of in Zuid Afrika. Ik ben toen met de aardige man even heen en weer over de grens geweest en dat was dan ook weer geregeld. Toen een andere man ons nog €200 boete wou geven omdat de banden op slicks waren gaan lijken was het feest helemaal compleet. Weer zielig doen en zeggen dat we studenten zijn en dat was ook weer geregeld. Met een hoop gezeik waren we dan eindelijk weer een het altijd gastvrije Zuid Afrika. Door onze vertraging reden we zo ver we konden en brachten we de nacht door in Kaapstad. Super veel gereden maar wat is Namibië toch een schitterend land. Met een mooi uitzicht, lekker weer en doormiddel van vorstmuziek hielden we de moed erin. Drs. P, Jurk en andere Nederlandse volksmuziek werd helemaal grijs gedraaid. We hebben ons in de auto in ieder geval niet verveeld.

Toen was de tijd helaas alweer bijna om. De volgende dag zijn we nog naar de leeuwenfarm geweest en hebben we de koningen van de jungle aan het werk gezien, ofja zien chillen en de kleintjes speelden met elkaar. In Caledon brachten we nog even een bezoekje aan de spa en was de tijd gekomen om de koffers in te pakken. Omdat het de laatste avond was zijn Mieke en ik lekker gaan uit eten en hebben we 100 meter verder van ons huis geslapen in een super mooie Bed & Breakfast. Een goede afsluiter van een super mega geweldige uber dikke chillvakantie. Helaas hoort afscheid nemen erbij en dat was even emotioneel. Nu is het aftellen naar het WK en dan ben ik alweer thuis. De tijd vliegt als je het geweldig hebt! Mieke, Stef en Joep, ik weet dat dit land geweldig is maar door jullie heb ik in dit prachtige land ook weer de tijd van mijn leven gehad! Bedankt!